Model E. Domara

Model E. Domara
Polecane artykuły
Cykl koniunkturalny Teoria cyklu koniunkturalnego M. Kaleckiego Koniunktura gospodarcza Inflacja popytowa Luka inflacyjna Szok podażowy Produkcja potencjalna Efekt wypierania Krzywa IS

W 1947 r. amerykański ekonomista, Evsey Domar, opierając się na teorii Keynesa, sformułował inny model wzrostu gospodarczego. W przeciwieństwie do modelu Harroda uwzględnił on zarówno popytowy, jak i podażowy aspekt nakładów inwestycyjnych. Popytowy aspekt związany jest z wydatkami inwestycyjnymi, które tworzą rynek zbytu na dobra inwestycyjne. Te wydatki po pewnym czasie zwiększają jednak zdolności produkcyjne gospodarki narodowej i tym samym tworzą możliwości zwiększania podaży produkcji.

Założenia modelu

• 1. stała skłonności do oszczędzania (s=const.);
• 2. w punkcie wyjściowym w gospodarce występuje pełne zatrudnienie i pełne wykorzystanie zdolności produkcyjnych;
• 3. dla uproszczenia analizy pomija się wydatki rządowe i saldo handlu zagranicznego.

Model wzrostu gospodarczego Domara

Za pomocą modelu Domar próbował odpowiedzieć na pytanie: Co jest warunkiem wzrostu gospodarczego przy pełnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych i pełnym zatrudnieniu? W takiej sytuacji przyrost zdolności produkcyjnych w czasie (czyli strumienia potencjalnej produkcji w ciągu roku d /dt) musiałby być równy potencjalnemu przyrostowi dochodu narodowego w czasie (dY/dt).

Proces tworzenia nowych zdolności produkcyjnych w wyniku działalności inwestycyjnej wyraża on równaniem:

dYz = I * c 

gdzie:

dYz - przyrost zdolności produkcyjnych,

c - potencjalna produkcyjność inwestycji mierzona stosunkiem potencjalnego przyrostu dochodu narodowego dYp do podniesienia nakładów inwestycyjnych I.

Bibliografia

• M. Nasiłowski, Systemy rynkowe, Key Teax, Warszawa 1998

Autor: Waldemar Ulanowski