Paralelizm

Paralelizm to pojęcie związane z ewolucją, które dotyczy równoległego rozwoju metod pochodzących od wspólnego pierwowzoru. Oznacza to, że różne organizmy lub grupy organizmów rozwijają się w podobny sposób w odpowiedzi na podobne warunki środowiskowe. Wynika to z faktu, że dryf genetyczny lub neutralna ewolucja mogą prowadzić do powstawania podobnych cech u różnych organizmów. Przykładem paralelizmu jest rozwój skrzydeł u różnych grup zwierząt, takich jak ptaki, owady czy ptaszki, które rozwinęły skrzydła w odpowiedzi na potrzebę lotu, choć nie są one spokrewnione.

Cechy charakterystyczne

Cechami paralelizmu są:

• Równoległy rozwój: Organizmy lub grupy organizmów rozwijają się w podobny sposób, choć nie są one spokrewnione.
• Podobne warunki środowiskowe: Paralelizm jest skutkiem podobnych warunków środowiskowych, które prowadzą do powstawania podobnych cech u różnych organizmów.
• Neutralna ewolucja lub dryf genetyczny: Paralelizm jest efektem neutralnej ewolucji lub dryfu genetycznego, które mogą prowadzić do powstawania podobnych cech u różnych organizmów.
• Różne grupy zwierząt: Paralelizm dotyczy różnych grup zwierząt, które rozwijają się w podobny sposób, choć nie są one spokrewnione.
• Konwergencja: Paralelizm może prowadzić do konwergencji, czyli do powstawania podobnych cech u różnych organizmów, które rozwijają się w odpowiedzi na podobne warunki środowiskowe.

Źródła pojęcia paralelizmu

Pojęcie paralelizmu wywodzi się z teorii ewolucji. Zostało ono pierwotnie opracowane przez Charlesa Darwina i Alfreda Russela Wallace'a, którzy zauważyli, że różne organizmy rozwijają się w podobny sposób, choć nie są one spokrewnione. W swojej teorii ewolucji przez dobór naturalny Darwin i Wallace zwrócili uwagę na to, że podobieństwa między różnymi gatunkami mogą być wynikiem tego samego procesu ewolucyjnego.

W późniejszych latach pojęcie paralelizmu rozszerzyło się na różne dziedziny, takie jak biologia, geologia, paleontologia, a także nauki o zachowaniu.

Bibliografia

• Ćwiklicki M. (2011). Ewolucja metod organizatorskich, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, Kraków, s. 17