Metoda gordona

Metoda Gordona – zwana również synektyką(pochodzi od słowa synektykios co z greckiego oznacza trzymający razem obejmujący) , jest sposobem na twórcze i kreatywne rozwiązywanie problemów. Koncepcja ta odchodzi od myślenia schematycznego, skupiając się na pomysłach nieszablonowych. Wykorzystuje umiejętność ludzkiego mózgu do znajdywania podobieństw w na pozór nie podobnych do siebie elementach, pobudzając do niekonwencjonalnych pomysłów. Za jej twórcę uznaje się Williama Gordona, który w 1961 przedstawił ja w swoim dziele pt. Synectics: The Development of Creative Capacity.

Gordon wyróżnił cztery rodzaje analogii jako narzędzi posługujących się w synektyce:

• analogia prosta – polega na poszukiwaniu podobieństwa w funkcjonowaniu przedmiotu, obiektu czy zjawiska na wzór poruszanego tematu. Analogia ta daje nowe spojrzenie na znane nam rzeczy.
• analogia fantastyczna – zastosowano w niej podejście wychodzące poza granice rozsądku i logicznego myślenia. Wkracza w przestrzeń ludzkiej wyobraźni i fantazji , zadając pytanie: Co by było, gdyby… ?
• analogia personalna – polega na wyobrażaniu sobie, co moglibyśmy zrobić gdybyśmy byli na miejscu omawianego obiektu. Osobiste utożsamienie się z problemem pomaga głębiej go zrozumieć.
• analogia symboliczna – minimalizuje budowę opracowywanego tematu do określającego go symbolu. Zastosowanie takiej metody, aktywnie wpływa na nowe, kreatywne możliwości rozwiązania.

Bibliografia

• Arciszewski T. Inventive Engineering: Knowledge and Skills for Creative Engineers, CRC Press, Taylor & Francis Group, 2016
• Gordon W. Synectics: The Development of Creative Capacity (1961),
• Limont, W. (1994). Synektyka a zdolności twórcze: eksperymentalne badania stymulowania rozwoju zdolności twórczych z wykorzystaniem aktywności plastycznej. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
• Nęcka, E. (2012). Psychologia twórczości. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne

Autor: Róża Kaczor