Kultura pracy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Zarządzania
(Utworzono nową stronę "{{stub}}")
 
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
{{stub}}
'''Kultura pracy''' to połączenie słów kultura oraz praca, w słowniku języka polskiego jedną z definicji kultury jest „materialna i umysłowa działalność społeczeństw oraz jej wytwory” (SJP), natomiast wyjaśnienie pracy to „celowa działalność człowieka zmierzająca do wytworzenia określonych dóbr materialnych lub kulturalnych” (SJP). Do kultury pracy można więc zaliczyć '''pisane i niepisane zasady, dobra materialne i niematerialne''', czyli np.: atmosfera panująca w pracy, zachowania pracowników oraz ich nastawienie, cele, wartości, wygląd biura, sposób komunikacji, dress code, pakiety socjalne,  przerwy, a także spotkania integracyjne.
 
Beata Jakimiuk twierdzi, że „Kultura pracy jest ważnym elementem funkcjonowania zawodowego, rozwija się bowiem podczas wykonywania pracy oraz przez umiejętność współpracy z innymi, co przyczynia się do rozpoznawania i rozwijania kompetencji emocjonalnych i społecznych, sprzyjających porozumieniu, komunikacji i współpracy z innymi, oraz właściwych wzorców zachowań, zwyczajów, norm i wartości, które warto wprowadzać w otoczeniu” (B. Jakimiuk 2016, s. 51). Różne relacje oraz sytuacje w życiu zawodowym pozwalają nam uczyć się od siebie, oraz pomagać innym. To znacząco może wpłynąć na kulturę pracy (obniżyć ją lub podnieść).
 
Kultura pracy to też '''równowaga między pracą a życiem prywatnym''' i tutaj ważną rolę odgrywa Kodeks Pracy, w którym wyszczególniono artykuły regulujące np.: swobodę pracy, urlop, podstawowe obowiązki pracownika oraz poszanowanie jego dóbr, a także możliwość zrzeszania się pracowników oraz pracodawców (Kodeks Pracy).
 
Władysław Jacher wylicza trzy sfery kultury pracy:
„1) sferę osobowości człowieka – pracownika (cechy osobowe pracownika, system jego wartości, formy zachowań);
2) sferę działania pracownika (sposób działania, styl pracy, formy organizacyjne czynności pracy);
3) sferę współżycia z innymi pracownikami, tj. to, co ogólnie nazywamy jakością stosunków międzyludzkich w zakładzie pracy” (W. Jacher 2009, s.27).”
Kultura pracy nieustannie rozwija się i zmienia dzięki nowym pracownikom, liderom, trendom oraz szkoleniom. Każdy człowiek wyznaje inne wartości oraz cele i wnosi do przedsiębiorstwa coś innego, dzięki temu każde miejsce pracy ma swoją niepowtarzalną atmosferę i kulturę pracy.
 
Zbigniew Żechowski twierdzi, że „„kultura i „kultura pracy" w swym rozwoju podlegają uwarunkowaniom społeczno- historycznym, wykazując dużą zależność od:
a) charakteru formacji gospodarczo-społecznej danego społeczeństwa oraz etapu rozwojowego tej formacji;
b) dziedzictwa kulturowego danego społeczeństwa oraz jego klasowego i terytorialnego zróżnicowania, a także kontaktów zagranicznych ludności;
c) infrastruktury instytucjonalnej kultury w danym kraju oraz prowadzonej przez rząd polityki kulturalnej” (Z. Żechowski 1974, s. 83).
Zdzisław Wołk dokonał podziału (Z. Wołk 2013, s. 22-23):
1. Kultura pracy w szerszym ujęciu rozumiana jest jako dorobek pokoleniowy powiązany z pracą: narzędzia, organizacja pracy, sposób myślenia. Można wyszczególnić:
kulturę techniczną,
kulturę organizacji,
kulturę kierowania,
kulturę współżycia ludzi w procesie pracy i bhp,
kulturę wypoczynku po pracy.
2. Kultura pracy w węższym ujęciu to cechy indywidualne każdego pracownika, dzięki którym on sam wyznacza sobie sposoby wykonywania pracy. W tym przypadku można wyodrębnić trzy, nierozłączne, wzajemnie przenikające się składniki:
a. Wiedza o pracy, oparta na wiedzy ogólnej, dzięki której pracownik rozumie proces pracy, ocenia go i kształtuje
b. Intelektualne i manualne umiejętności, które umożliwiają racjonalne wykonywanie zadań zawodowych
c. Postawa wobec pracy, czyli zaangażowanie oraz odpowiedzialność i ponoszenie konsekwencji.
 
==Bibliografia==
* Jacher W. (2009), [https://bazekon.uek.krakow.pl/zeszyty/171196353 ''Humanizacja pracy a kultura pracy''], "Zeszyty Naukowe / Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu," nr 120, s. 27
* Jakimiuk B. (2016), ''Środowisko pracy jako obszar budowania poczucia własnej wartości i relacji
z innymi'', "Annales Universitatis Mariae Curie – Skłodowska Lublin – Polonia vol. xxix, 4 sectio j", s. 51
* Kodeks Pracy [https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU19740240141/U/D19740141Lj.pdf ''Kodeks Pracy'']
* Słownik Języka Polskiego [https://sjp.pwn.pl/szukaj/praca.html ''Praca'']
* Słownik Języka Polskiego [https://sjp.pwn.pl/szukaj/kultura.html ''Kultura'']
* Wołk Z. (2013), ''Człowiek i jego kultura pracy w realizacji drogi zawodowej'', "Szkoła- Zawód– Praca", nr 5- 6, s. 22-23
* Żechowski Z. (1974), [https://repozytorium.amu.edu.pl/bitstream/10593/19731/1/008%20ZBIGNIEW%20A.%20%C5%BBECHOWSKI.pdf ''Kultura pracy – pojęcie i podstawowe problemy''], "Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny", nr 4, s. 83
 
{{a|Emilia Myszka}}
[[Kategoria: Zarządzanie zasobami ludzkimi]]

Wersja z 12:07, 1 gru 2022

Kultura pracy to połączenie słów kultura oraz praca, w słowniku języka polskiego jedną z definicji kultury jest „materialna i umysłowa działalność społeczeństw oraz jej wytwory” (SJP), natomiast wyjaśnienie pracy to „celowa działalność człowieka zmierzająca do wytworzenia określonych dóbr materialnych lub kulturalnych” (SJP). Do kultury pracy można więc zaliczyć pisane i niepisane zasady, dobra materialne i niematerialne, czyli np.: atmosfera panująca w pracy, zachowania pracowników oraz ich nastawienie, cele, wartości, wygląd biura, sposób komunikacji, dress code, pakiety socjalne, przerwy, a także spotkania integracyjne.

Beata Jakimiuk twierdzi, że „Kultura pracy jest ważnym elementem funkcjonowania zawodowego, rozwija się bowiem podczas wykonywania pracy oraz przez umiejętność współpracy z innymi, co przyczynia się do rozpoznawania i rozwijania kompetencji emocjonalnych i społecznych, sprzyjających porozumieniu, komunikacji i współpracy z innymi, oraz właściwych wzorców zachowań, zwyczajów, norm i wartości, które warto wprowadzać w otoczeniu” (B. Jakimiuk 2016, s. 51). Różne relacje oraz sytuacje w życiu zawodowym pozwalają nam uczyć się od siebie, oraz pomagać innym. To znacząco może wpłynąć na kulturę pracy (obniżyć ją lub podnieść).

Kultura pracy to też równowaga między pracą a życiem prywatnym i tutaj ważną rolę odgrywa Kodeks Pracy, w którym wyszczególniono artykuły regulujące np.: swobodę pracy, urlop, podstawowe obowiązki pracownika oraz poszanowanie jego dóbr, a także możliwość zrzeszania się pracowników oraz pracodawców (Kodeks Pracy).

Władysław Jacher wylicza trzy sfery kultury pracy: „1) sferę osobowości człowieka – pracownika (cechy osobowe pracownika, system jego wartości, formy zachowań); 2) sferę działania pracownika (sposób działania, styl pracy, formy organizacyjne czynności pracy); 3) sferę współżycia z innymi pracownikami, tj. to, co ogólnie nazywamy jakością stosunków międzyludzkich w zakładzie pracy” (W. Jacher 2009, s.27).” Kultura pracy nieustannie rozwija się i zmienia dzięki nowym pracownikom, liderom, trendom oraz szkoleniom. Każdy człowiek wyznaje inne wartości oraz cele i wnosi do przedsiębiorstwa coś innego, dzięki temu każde miejsce pracy ma swoją niepowtarzalną atmosferę i kulturę pracy.

Zbigniew Żechowski twierdzi, że „„kultura i „kultura pracy" w swym rozwoju podlegają uwarunkowaniom społeczno- historycznym, wykazując dużą zależność od: a) charakteru formacji gospodarczo-społecznej danego społeczeństwa oraz etapu rozwojowego tej formacji; b) dziedzictwa kulturowego danego społeczeństwa oraz jego klasowego i terytorialnego zróżnicowania, a także kontaktów zagranicznych ludności; c) infrastruktury instytucjonalnej kultury w danym kraju oraz prowadzonej przez rząd polityki kulturalnej” (Z. Żechowski 1974, s. 83). Zdzisław Wołk dokonał podziału (Z. Wołk 2013, s. 22-23): 1. Kultura pracy w szerszym ujęciu rozumiana jest jako dorobek pokoleniowy powiązany z pracą: narzędzia, organizacja pracy, sposób myślenia. Można wyszczególnić: kulturę techniczną, kulturę organizacji, kulturę kierowania, kulturę współżycia ludzi w procesie pracy i bhp, kulturę wypoczynku po pracy. 2. Kultura pracy w węższym ujęciu to cechy indywidualne każdego pracownika, dzięki którym on sam wyznacza sobie sposoby wykonywania pracy. W tym przypadku można wyodrębnić trzy, nierozłączne, wzajemnie przenikające się składniki: a. Wiedza o pracy, oparta na wiedzy ogólnej, dzięki której pracownik rozumie proces pracy, ocenia go i kształtuje b. Intelektualne i manualne umiejętności, które umożliwiają racjonalne wykonywanie zadań zawodowych c. Postawa wobec pracy, czyli zaangażowanie oraz odpowiedzialność i ponoszenie konsekwencji.

Bibliografia

  • Jacher W. (2009), Humanizacja pracy a kultura pracy, "Zeszyty Naukowe / Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu," nr 120, s. 27
  • Jakimiuk B. (2016), Środowisko pracy jako obszar budowania poczucia własnej wartości i relacji

z innymi, "Annales Universitatis Mariae Curie – Skłodowska Lublin – Polonia vol. xxix, 4 sectio j", s. 51

Autor: Emilia Myszka