Jednostka ładunkowa

Jednostka ładunkowa to ładunek drobnicowo – zbiorczy określonej ilości dóbr materialnych, powstały w procesie formowania lub podziału ładunków o większych wymiarach lub dużej masie (R. Raczyk 2013, s. 44).

Traktowana, jako zwarta całość, uformowana w taki sposób, aby zachować trwałość kształtu, wymiarów i odpowiedniej wagi. Właściwie zabezpieczona, aby chronić ładunek przed uszkodzeniami mechanicznymi występującymi podczas czynności przeładunku, przewozu i składowania, w tym przed niekorzystnymi warunkami klimatycznymi (S. Jankowski 2017, s. 120).

Sam sposób ukształtowania jednostki ładunkowej powinien umożliwiać pełną identyfikację liczby opakowań (jednostkowych, zbiorczych) / transportowych (Z. Marcjaniak 2018, s. 149).

Rodzaje Jednostek Ładunkowych

Jednostkę ładunkową można zdefiniować jako pewną liczbę opakowań ładunku, zestawionego w jedną całość przy wykorzystaniu pomocniczych środków wiążących lub urządzeń transportowych, w sposób zapewniający trwałość jej kształtu, wymiarów i zawartości, od miejsca jej zestawienia poprzez cały łańcuch transportowy aż do chwili rozformowania. Umożliwia ona pełną mechanizację przeładunków z zachowaniem warunków bezpieczeństwa i higieny pracy przy przewozie, przeładunkach i składowaniu. Rodzaje jednostek ładunkowych:

• jednostki paletowe, formowane przy użyciu palet tworzące tzw. ładunek spaletyzowany,
• jednostki pakietowe, formowane bez użycia palet, ale z wykorzystaniem różnego rodzaju środków wiążących, tworzące ładunek spakietyzowany,
• jednostki kontenerowe, formowane przy użyciu kontenerów (ładunek skonteneryzowany) (J. Jonak, A. Nieoczym 2014, s. 39).

Parametry techniczne jednostek ładunkowych

Parametry techniczne jednostek ładunkowych opisują w sposób syntetyczny podstawowe cechy nadane jednostce ładunkowej w procesie jej formowania. Składają się na nie wymiary geometryczne ładunku: długość (dł.), szerokość (szer.), wysokość (wys.). Długość i szerokość jednostki ładunkowej wynika z wymiarów geometrycznych opakowania jednostkowego, wymiarów pojemnika, opakowania zbiorczego lub też opakowania transportowego i jest ich wielokrotnością. Opiera się na schemacie ułożenia opakowań w pojedynczej warstwie, maksymalizując wskaźnik wykorzystania powierzchni urządzenia pomocniczego, z zachowaniem około 5% powierzchni wolnej. Dotyczy to przede wszystkim palet płaskich i podstawek, gdzie przestrzeń ładunkowa nie jest zabudowana ich konstrukcją własną. Tak jak ma to miejsce w przypadku palet skrzyniowych i siatkowych. W ich przypadku zewnętrzne wymiary geometryczne jednostki ładunkowej stanowią wymiary konstrukcyjne urządzenia pomocniczego (Z. Marcjaniak 2018, s. 153).

Bibliografia

• Raczyk R. (2013), Środki transportu bliskiego i magazynowania. "Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej", Poznań.
• Jankowski S. (2017), Opakowania transportowe. "Wydawnictwo Naukowe PWN", Warszawa.
• Jonak J., Nieoczym A. (2014), Logistyka w obszarze produkcji i magazynowania, "Politechnika Lubelska", Lublin.
• Marcjaniak Z. (2018), Wybór sposobu składowania ze względu na parametry techniczne jednostki ładunkowej, "Systemy Logistyczne Wojsk", nr 48.