Tekst źródłowy strony Krzywa Beveridgea

#REDIRECT [[Krzywa Beveridge'a]]

'''Krzywa Beveridge'a''' jest to model wyrażający odwrotną oraz nieliniową zależność pomiędzy liczbą wolnych stanowisk pracy ([[wakat|wakatów]]), a liczbą osób niezatrudnionych, przy pozostałych czynnikach niezmienionych ([[ceteris paribus]]) (P. Idczak 2012, s. 79). Przy wykorzystaniu jej założeń można określić poziom bezrobocia strukturalnego w bezrobociu rzeczywistym. Koncepcja ta zakłada, że pojawiająca się większa liczba osób niepracujących, występuje równocześnie z mniejszą liczbą wakatów i odwrotnie. Natomiast jakiekolwiek przesunięcia wzdłuż krzywej mają związek ze zmianami cyklicznymi oraz skutkują zmianami w obrębie popytu na pracę (P. Idczak 2014, s. 113).

==Charakterystyka==
Teoria krzywej Beveridge'a stanowi jedno z podstawowych narzędzi analitycznych, stosowanych w pomiarze zmian jakościowych na rynku pracy. Została ona opracowana przez brytyjskiego ekonomistę i polityka Williama Beveridge’a, który zwrócił uwagę na ujemną relację między stopą bezrobocia, a liczbą wakatów. Twierdził również, że pracodawcy chętnie poszukują osób do pracy w momencie, kiedy sytuacja na rynku pracy ulega polepszeniu. Poprzez wzrost liczby nowych zleceń (wzrost ilości pracy), a przez to wzrost sprzedaży, rośnie również zapotrzebowanie na większą ilość rąk do pracy. Wówczas występuje niska stopa bezrobocia. Z kolei w warunkach pogarszającej się sytuacji na rynku, następuje spadek zapotrzebowania na pracę, a pracodawcy zaprzestają aktywnych poszukiwań nowych kandydatów do pracy. Stan ten powoduje wzrost stopy bezrobocia (M. Drozdowicz-Bieć i in. 2007, s. 16).

==Budowa krzywej==
Położenie oraz wygląd krzywej Beveridge’a wskazuje na korelację popytu i podaży na rynku pracy. Istotą kształtowania się krzywej jest siła zależności między poziomem zmienności wakatów i stopy bezrobocia (M. Drozdowicz-Bieć i in. 2007, s. 16). Jeżeli dopasowania na rynku pracy funkcjonują prawidłowo, wtedy krzywa jest nachylona ujemnie i znajduje się w pobliżu początku osi układu współrzędnych. Jeśli natomiast w tym samym czasie wzrasta liczba nieobsadzonych stanowisk pracy oraz liczba osób bezrobotnych, to niedopasowania narastają i mamy wówczas do czynienia z bezrobociem o charakterze strukturalnym - krzywa przemieszcza się na układzie współrzędnych w prawo od jego początku (K. Nagel 2016, s. 35). Na zmianę pozycji krzywej Beveridge’a wpływa zmiana skuteczności działania rynku pracy, a więc dynamiczne dopasowanie popytu oraz struktury podaży pracy (S. Piocha, R. Dylkiewicz 2009, s. 145).

Wszelkie zmiany powodujące przesunięcie wzdłuż krzywej skutkują zmianami w zakresie popytu na pracę i mają związek ze zmianami cyklicznymi. W przypadku spowolnienia gospodarczego oraz spadku zapotrzebowania na nowych pracowników, następuje spadek liczby wolnych stanowisk pracy, co w rezultacie powoduje wzrost bezrobocia, a krzywa Beveridge'a przesuwa się wówczas w stronę osi odciętych. W sytuacji poprawy, czy też pogorszenia się efektywności dopasowań (zachwiania się harmonii) na rynku pracy cała krzywa zostaje odpowiednio przesunięta na układzie w prawo bądź w lewo. Jeśli przesunięcie nastąpi w prawo oznaczać to będzie, że w stosunku do wcześniejszego położenia krzywej podniesie się jednocześnie ilość oferowanych miejsc pracy oraz osób bezrobotnych. Spowoduje to utrudnienia w procesie zatrudnienia nowych osób w sytuacji wysokiej stopy bezrobocia, a pracownicy przez wzgląd na ograniczoną liczbę wolnych posad odczują trudności związane z brakiem lub możliwością znalezienia odpowiadającej im pracy. Tak przedstawiona efektywność systemu dopasowań między chętnymi osobami do pracy, a jej oferentami powoduje w rezultacie wzrost poziomu [[bezrobocie strukturalne|bezrobocia strukturalnego]] oraz [[bezrobocie frykcyjne|bezrobocia frykcyjnego]], a przez to także naturalnego poziomu bezrobocia. W praktyce taka sytuacja może świadczyć o tworzącym się nowym punkcie równowagi na rynku pracy, będącym wyznacznikiem dla zakresu i typu czynności ukierunkowanych na usprawnienie działania systemu dopasowań zapotrzebowania na pracę oraz liczbę kandydatów do pracy (P. Idczak 2014, s. 113).

==Bibliografia==
* Drozdowicz-Bieć M., Pater R. , Wargacki M. (2007), [http://bazekon.icm.edu.pl/bazekon/element/bwmeta1.element.ekon-element-000171490472 ''Identyfikacja zmian rynku pracy za pomocą barometru ofert pracy''], "Barometr Regionalny", nr 1 (7), s. 13-21
* Idczak P. (2014), [https://www.researchgate.net/publication/313881702_Efektywnosc_mechanizmu_dopasowan_na_rynku_pracy_w_UE ''Efektywność mechanizmu dopasowań na rynku pracy w UE''], "Edukacja Ekonomistów i Menedżerów: problemy, innowacje, projekty", nr 2 (32), s. 109-125
* Idczak P. (2012), [https://www.researchgate.net/publication/267506606_Geograficzny_wymiar_luki_kompetencyjnej_na_rynku_pracy_UE ''Geograficzny wymiar luki kompetencyjnej na rynku pracy UE''], "Edukacja Ekonomistów i Menedżerów: problemy, innowacje, projekty", nr 3 (25), s. 73-89
* Nagel K. (2016), [https://bibliotekanauki.pl/articles/585906.pdf ''Wybrane mierniki określające niedopasowania kwalifikacji i umiejętności na rynku pracy na przykładzie Polski''], "Studia Ekonomiczne. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach", nr 258, s. 29-40
* Piocha S., Dylkiewicz R. (2009), [https://ezeszyty.wne.tu.koszalin.pl/index.php/zeszyty/article/view/266 ''Współczesne teorie ekonomiczne o ograniczaniu bezrobocia w gospodarce''], "Zeszyty Naukowe Wydziału Nauk Ekonomicznych", nr 13 (1), s. 141-159.

[[Kategoria:Statystyka i Ekonometria]]

{{a|Dominika Kowalczyk}}