Zasiedzenie
| Zasiedzenie |
|---|
| Polecane artykuły |
Zasiedzenie– sposób nabycia określonego prawa wskutek upływu czasu. Jest to jedna z instytucji dawności. Zasiedzenie jest formą nabycia prawa własności do rzeczy poprzez faktyczne, długotrwałe jej posiadanie. Zasiedzieć można zarówno wszelkiego rodzaju nieruchomości (jednak muszą one być przedmiotami prawa własności, nie można zasiedzieć pokoju, który nie stanowi osobnego przedmiotu, gdyż jest on częścią budynku), a także rzeczy ruchome.
Zasiedzenie według Kodeksu Cywilnego [1]
Art. 172. § 1. Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).
§ 2. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.
§ 3. Nabyć nieruchomość rolną w rozumieniu przepisów ustawy, o której mowa w art. 166 § 3, przez zasiedzenie może jedynie rolnik indywidualny w rozumieniu przepisów tej ustawy, jeżeli – ustalona zgodnie z przepisami art. 5 ust. 2 i 3 tej ustawy – powierzchnia nabywanej nieruchomości rolnej wraz z nieruchomościami rolnymi stanowiącymi jego własność nie przekroczy 300 ha użytków rolnych.
Art. 173. Jeżeli właściciel nieruchomości, przeciwko któremu biegnie zasiedzenie, jest małoletni, zasiedzenie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania pełnoletności przez właściciela.
Art. 174. § 1. Posiadacz rzeczy ruchomej niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada rzecz nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.''
Art. 176. § 1. Jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.
§ 2. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza''
Rodzaje zasiedzenia
Wyróżniamy dwa rodzaje zasiedzenia:
- w złej wierze
jest to sytuacja, w której osoba będąca posiadaczem samoisntym, czyli będąca w posiadaniu nieruchomości jest świadoma tego, iż nie jest właścicielem.
Jeżeli osoba która ma w posiadaniu nieprzerwanie tę nieruchomość w złej wierze, przez co najmniej 30 lat to po tym czasie uzyskuje ona prawo własności.
- w dobrej wierze
w tej sytuacji osoba ta nie jest świadoma, iż właścicielem jest ktoś inny. Czas po jakim uzyskuje on status właściciela dla rzeczy ruchomej wynosi 3 lata (możliwe jest to tylko jeżeli jest to w dobrej wierze). Natomiast dla nieruchomości okres ten wynosi 20 lat. Co ważne osoba ta musi być posiadaczem samoistnym nieprzerwanie. [2]
Przedmioty zasiedzenia
- rzeczy ruchome
- nieruchomości:
- nieruchomości gruntowe
- nieruchomości budynkowe
- nieruchomości lokalowe
Nieruchomość w świetle Kodeksu Cywilnego
Art. 46. § 1. Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. [3]
Przypisy
- ↑ - Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)
- ↑ - Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)
- ↑ - Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)
Bibliografia
- Malicki A. (2018) Zasiedzenie fizycznej części nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, "Ruch prawniczy, ekonomiczny i socjologiczny", Rok LXXX – zeszyt 2 – 2018
- Rudnicki S. (2010) Nabycie przez zasiedzenie, Wolters Kluwer Polska, Warszawa
- Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. 1982 nr 19 poz. 147 z późn. zm.)
- Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)
- Węgrzynowski Ł. (2010) Nieodpłatność w rozumieniu art. 6 Ustawy z 6 lipca 1982 roku i księgach wieczystych i hipotce, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
- Witczak H., Kawałko A., (2009), Prawo rzeczowe, Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa
 |
Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu. |
Autor: Patrycja Wójcik
