Test Turinga

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 05:47, 22 maj 2020 autorstwa 127.0.0.1 (dyskusja) (LinkTitles.)
Test Turinga
Polecane artykuły


Test Turinga – sposób określania zdolności maszyny do posługiwania się językiem naturalnym i pośrednio mającym dowodzić opanowania przez nią umiejętności myślenia w sposób podobny do ludzkiego. Alan M. Turing po raz pierwszy przedstawił jego ideę w swoim tekście pt. "Computing Machinery and Intelligence” (1950) opublikowanym w czasopiśmie Mind.

Istota testu

Aby przeprowadzić test Turinga, należy w odizolowanym pomieszczeniu umieścić operatora, który za pomocą systemu będzie komunikował się z programem komputerowym oraz człowiekiem obsługującym terminal. Jeśli operator na podstawie otrzymywanych odpowiedzi nie będzie w stanie wskazać, który z nich jest obsługiwany przez program, to należy uznać, że system komputerowy jest inteligentny. Warunki wymagane do przeprowadzenia testu Turinga to:

  • Co najmniej dwoje ludzi oraz maszyna bądź program komputerowy,
  • Maszyna bądź program komputerowy muszą być w stanie prowadzić dialog z operatorem,
  • Uczestnicy muszą być odizolowani od siebie,
  • Każdy z uczestników będzie prowadził dialog wyłącznie z wyznaczoną do tego osobą, która od tego momentu staje się sędzią, sędzią może być tylko człowiek.

Każda maszyna bądź program, który podczas dialogu zmyli sędziego, i ten uzna go za człowieka, zaliczy test Turinga i według jego założeń program ten będzie można uznać za myślący.

Oryginalne założenia testu Turinga

Test powstał na bazie gry towarzyskiej naśladownictwo, w której biorą udział trzy osoby: kobieta (gracz A), mężczyzna (gracz B) i osoba pytająca dowolnej płci (gracz C). Każda z osób znajduje się w osobnych pokojach, osoba pytająca zadaje pytania osobom w pokojach, lecz zna je tylko jako X i Y. Zadaniem osoby pytającej jest stwierdzić wyłącznie na podstawie otrzymanych odpowiedzi w którym z pokoi znajduję się mężczyzna, a w którym kobieta. Jeden z graczy podczas gry ma za zadanie zrobić wszystko aby wprowadzić pytającego w błąd np. kłamać, aby ten podjął złą decyzję, natomiast drugi zawsze musi odpowiadać zgodnie z prawdą.[1] Turing w swoim teście pominął jedną z osób, uważając, że wystarczy aby osoba pytająca oceniała odpowiedzi które uzyskuje od potencjalnego komputera. Głównymi zasadami testu są:

  • W grze bierze udział dwóch graczy: osoba pytająca (gracz C) oraz poddawana testowi (gracz A)
  • Gracze nie widzą się, nie słyszą, ani nie mogą do siebie pisać pismem odręcznym
  • Gracz C zadaje pytania, na które udziela odpowiedzi gracz A
  • Celem gracza A jest odpowiadanie w taki sposób, aby wprowadzić w błąd osobę pytającą, a w rezultacie uniemożliwić rozpoznanie z kim rozmawia

Strategia gracza A polega na jak najlepszym naśladowaniu odpowiedzi, jakich udzieliłby człowiek. Według Turinga [1950] to najlepsza strategia, jaką może stosować maszyna w tej sytuacji.[2]

Nagroda Loebnera, czyli standardowy test Turinga

Nagroda Loebnera to najstarszy konkurs bazujący na idei testu Turinga. Został zapoczątkowany w 1990 roku przez Hugh Loebnera oraz Cambridge Center for Behavioural Studies. Formuła konkursu polega na przeprowadzeniu 4 rund, w których w każdej rundzie 4 rozmawia z dwoma podmiotami za pomocą komputera. Jednym z tych podmiotów będzie człowiek, a drugim - system sztucznej inteligencji. Po 25 minutach pytań sędzia musi zdecydować, która jednostka jest człowiekiem, a która jest sztuczną inteligencją. Jeśli system zdoła oszukać połowę sędziów, że jest człowiekiem, to twórcy zostanie przyznany srebrny medal. W przypadku, gdy tak się nie stanie, nagrody zostaną przyznane twórcom systemu AI (ang. Artificial Intelligence – sztuczna inteligencja) w następujący sposób, zgodnie z wynikami rankingowymi sędziów:

  • 1 miejsce - brązowy medal oraz 4000 USD
  • 2 miejsce - 1500 USD
  • 3 miejsce - 1000 USD
  • 4 miejsce - 500 USD [3]

Bibliografia

Przypisy

Autor: Karol Madej