Teoria nieistotności dywidendy: Różnice pomiędzy wersjami
m (Infobox update) |
(LinkTitles.) |
||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
'''Teoria nieistotności dywidendy''' jest jedną z podstawowych teorii dotyczących [[polityka dywidend|polityki dywidend]]. Opracowana została przed Modiglianiego i Milera w 1961r.. Co do zasady postuluje ona, iż w warunkach rynku doskonałego oraz przy efektywnym zarządzaniu i ciągłym wzroście spółki, inwestorom jest obojętne czy [[dochody]] czerpią z dywidendy czy ze wzrostu kursu akcji. Tym samym Modigliani i Miler sugerują, że polityka dywidendy prowadzona przez firmę nie ma żadnego wpływu ani na [[koszt]] [[kapitał]]u własnego ani na wartość rynkową akcji. | '''Teoria nieistotności dywidendy''' jest jedną z podstawowych teorii dotyczących [[polityka dywidend|polityki dywidend]]. Opracowana została przed Modiglianiego i Milera w 1961r.. Co do zasady postuluje ona, iż w warunkach rynku doskonałego oraz przy efektywnym zarządzaniu i ciągłym wzroście spółki, inwestorom jest obojętne czy [[dochody]] czerpią z dywidendy czy ze wzrostu kursu akcji. Tym samym Modigliani i Miler sugerują, że [[polityka]] dywidendy prowadzona przez firmę nie ma żadnego wpływu ani na [[koszt]] [[kapitał]]u własnego ani na [[wartość]] rynkową akcji. | ||
W swych rozważaniach Modigliani i Miler założyli, iż [[rynek]] jest doskonały, co oznacza,że: | W swych rozważaniach Modigliani i Miler założyli, iż [[rynek]] jest doskonały, co oznacza,że: | ||
| Linia 27: | Linia 27: | ||
Na podstawie tych założeń Modigliani i Miler zasugerowali, że [[polityka dywidend]] nie ma żadnego wpływu na stan posiadania [[inwestor]]ów. Dowód jaki przeprowadzili miał charakter [[arbitraż]]owy. Autorzy założyli, że jeśli [[firma]] zatrzymuje cały zysk nie wypłacając dywidendy, to [[akcjonariusz]] może sam sobie ją stworzyć poprzez zbycie akcji na rynku. Gdyby natomiast firma zdecydowała się wypłacić całość zysku w postaci dywidendy, to inwestor może za uzyskane pieniądze nabyć dodatkowe akcje spółki. Według autorów polityka dywidend tak długo nie będzie miała wpływu na wartość majątku akcjonariuszy, jak długo ci ostatni mogą sami wybierać strukturę swoich wpływów gotówkowych. | Na podstawie tych założeń Modigliani i Miler zasugerowali, że [[polityka dywidend]] nie ma żadnego wpływu na stan posiadania [[inwestor]]ów. Dowód jaki przeprowadzili miał charakter [[arbitraż]]owy. Autorzy założyli, że jeśli [[firma]] zatrzymuje cały zysk nie wypłacając dywidendy, to [[akcjonariusz]] może sam sobie ją stworzyć poprzez zbycie akcji na rynku. Gdyby natomiast firma zdecydowała się wypłacić całość zysku w postaci dywidendy, to inwestor może za uzyskane pieniądze nabyć dodatkowe akcje spółki. Według autorów polityka dywidend tak długo nie będzie miała wpływu na wartość majątku akcjonariuszy, jak długo ci ostatni mogą sami wybierać strukturę swoich wpływów gotówkowych. | ||
Wnioski jakie płyną z powyższych rozważań pokazują, że w warunkach rynku doskonałego inwestorzy są zupełnie obojętni wobec polityki dywidend prowadzonej przez spółkę. Wypłata dywidendy prowadzi do nowej emisji akcji na [[cele]] inwestycyjne i tym samym zmniejszenie [[udział]]u starych akcjonariuszy w spółce, natomiast sprzedaż akcji przez samych inwestorów powoduje zmniejszenie liczby akcji pozostających w ich ręku. Jednakże w obu przypadkach [[majątek]] akcjonariuszy pozostaje niezmieniony. | Wnioski jakie płyną z powyższych rozważań pokazują, że w warunkach rynku doskonałego inwestorzy są zupełnie obojętni wobec polityki dywidend prowadzonej przez spółkę. Wypłata dywidendy prowadzi do nowej emisji akcji na [[cele]] inwestycyjne i tym samym zmniejszenie [[udział]]u starych akcjonariuszy w spółce, natomiast [[sprzedaż]] akcji przez samych inwestorów powoduje zmniejszenie liczby akcji pozostających w ich ręku. Jednakże w obu przypadkach [[majątek]] akcjonariuszy pozostaje niezmieniony. | ||
Teoria ta wzbudziła wiele kontrowersji ze względu na przyjęte założenia, które w rzeczywistości zwykle nie są spełnione. W odpowiedzi powstały teorie uwzględniające niedoskonałości rynku, m.in. [[teoria wróbla w garści]] czy teoria korzyści podatkowych | Teoria ta wzbudziła wiele kontrowersji ze względu na przyjęte założenia, które w rzeczywistości zwykle nie są spełnione. W odpowiedzi powstały teorie uwzględniające niedoskonałości rynku, m.in. [[teoria wróbla w garści]] czy teoria korzyści podatkowych | ||
Wersja z 05:30, 22 maj 2020
| Teoria nieistotności dywidendy |
|---|
| Polecane artykuły |
Teoria nieistotności dywidendy jest jedną z podstawowych teorii dotyczących polityki dywidend. Opracowana została przed Modiglianiego i Milera w 1961r.. Co do zasady postuluje ona, iż w warunkach rynku doskonałego oraz przy efektywnym zarządzaniu i ciągłym wzroście spółki, inwestorom jest obojętne czy dochody czerpią z dywidendy czy ze wzrostu kursu akcji. Tym samym Modigliani i Miler sugerują, że polityka dywidendy prowadzona przez firmę nie ma żadnego wpływu ani na koszt kapitału własnego ani na wartość rynkową akcji.
W swych rozważaniach Modigliani i Miler założyli, iż rynek jest doskonały, co oznacza,że:
- Nie pobierane są podatki. Dywidendy nie są pomniejszane o opodatkowanie a zatem nie różnią się od zysków z wzrostu cen akcji.
- Brak jest kosztów emisji akcji. Przedsiębiorstwa mogą w każdej chwili wyemitować nowe akcje bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów.
- Brak kosztów transakcyjnych.
- Doskonała i powszechnie dostępna informacja.
Na podstawie tych założeń Modigliani i Miler zasugerowali, że polityka dywidend nie ma żadnego wpływu na stan posiadania inwestorów. Dowód jaki przeprowadzili miał charakter arbitrażowy. Autorzy założyli, że jeśli firma zatrzymuje cały zysk nie wypłacając dywidendy, to akcjonariusz może sam sobie ją stworzyć poprzez zbycie akcji na rynku. Gdyby natomiast firma zdecydowała się wypłacić całość zysku w postaci dywidendy, to inwestor może za uzyskane pieniądze nabyć dodatkowe akcje spółki. Według autorów polityka dywidend tak długo nie będzie miała wpływu na wartość majątku akcjonariuszy, jak długo ci ostatni mogą sami wybierać strukturę swoich wpływów gotówkowych.
Wnioski jakie płyną z powyższych rozważań pokazują, że w warunkach rynku doskonałego inwestorzy są zupełnie obojętni wobec polityki dywidend prowadzonej przez spółkę. Wypłata dywidendy prowadzi do nowej emisji akcji na cele inwestycyjne i tym samym zmniejszenie udziału starych akcjonariuszy w spółce, natomiast sprzedaż akcji przez samych inwestorów powoduje zmniejszenie liczby akcji pozostających w ich ręku. Jednakże w obu przypadkach majątek akcjonariuszy pozostaje niezmieniony.
Teoria ta wzbudziła wiele kontrowersji ze względu na przyjęte założenia, które w rzeczywistości zwykle nie są spełnione. W odpowiedzi powstały teorie uwzględniające niedoskonałości rynku, m.in. teoria wróbla w garści czy teoria korzyści podatkowych
Bibliografia
- Teresa Jajuga, Tomasz Słoński, Finanse spółek - długoterminowe decyzje inwestycyjne i finansowe, Wydawnictwo AE we Wrocławiu, Wrocław 1998, s. 279-282
- Robert Machała, Praktyczne zarządzanie finansami firmy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, s. 309
- Richard A. Brealey, Stewart C. Myers, Podstawy finansów przedsiębiorstw Tom I., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, s. 581-585
Autor: Michał Pilarczyk
