System transportowy

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 12:35, 19 maj 2020 autorstwa Sw (dyskusja | edycje) (Infobox update)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
System transportowy
Polecane artykuły



System transportowy-zbiór elementów, relacji i procesów, które przetwarzają strumień ładunków i pasażerów określany popytem na usługi transportowe w strumień wyjścia z tego systemu. Zespół środków organizacyjnych, technologicznych i ekonomiczno-prawnych, który tworzy związek funkcjonalny do nawiązania zależności gospodarczych na określonym terenie.

Transport ma wpływ na zrównoważony rozwój, który dotyczy czynników społecznych, ekonomicznych, ekologicznych, przestrzennych i funkcjonalnych (właściwy rozwój i sprawne funkcjonowanie systemu transportowego ułatwia prowadzenie działalności gospodarczej). Stopień rozwoju systemu transportowego decyduje o dostępności transportowej (potocznie dostępności komunikacyjnej) danego obszaru. System transportowy wpływa na jakość życia w mieście, stanowi integralną część terenu zurbanizowanego miasta.

System transportowy składa się z sieci infrastruktury transportowej i jej użytkowników (przewoźników z konkretnym potencjałem przewozowym, który jest zdolny do przewożenia towarów i pasażerów). Zatem system transportowy to sieć infrastruktury transportowej wraz z układem mas towarowych i strumieni pasażerskich korzystających z tej sieci w danym czasie. Ma on trzy wymiary:

  • materialno-techniczny (infrastruktura liniowa i punktowa, pojazdy, elementy sterowania ruchem itp.),
  • ekonomiczny - przewoźnicy – producenci usług wraz z ich relacjami ze stroną popytową (rynki transportowe itp.),
  • instytucjonalno-prawny, a w tym regulacyjno-porządkowy. Każdy z tych elementów warunkuje w określonym stopniu sprawność funkcjonowania systemu, zarówno w jego wymiarze wewnętrznym, jak i zewnętrznym – to jest w sensie zdolności dostosowywania się do wymogów i potrzeb otoczenia (A. Grzelakowski 2013, s. 1).

W skład systemu transportowego wchodzą:

  • Podsystem komunikacja indywidualna
  1. elementy liniowe (sieć drogowo-uliczna);
  2. elementy punktowo-sieciowe (parkingi, zaplecze techniczne, punkty przeładunkowe);
  3. potoki ruchu;
  • Podsystem komunikacja zbiorowa
  1. elementy liniowe (układ linii);
  2. elementy punktowo-sieciowe (dworce, przystanki, zaplecza, warsztaty naprawcze);
  3. tabor;
  4. potoki pasażerskie
  • Podsystem pieszy i rowerowy
  1. elementy liniowe (sieć ciągów pieszych i rowerowych);
  2. elementy punktowe(punkty widokowe, urządzenia postojowe dla rowerów);
  • Podsystem kolejowy, drogowy, wodny i powietrzny
  1. elementy liniowe (sieci, linie);
  2. elementy punktowe (dworce, przystanki, porty, zaplecza, warsztaty itp.)(J.Głuch 2010, s.3)

Funkcje systemów transportowych:

  • usługowa -od sprawności układu komunikacyjnego zależy w podstawowym zakresie realizacja celów publicznych;
  • stymulująca rozwój obszaru – poprzez udostępnianie terenu oraz na rozwijaniu podaży usług transportowych wyprzedzająco do aktualnych potrzeb;
  • hamująca rozwój obszaru - tam gdzie jest to wymagane - poprzez tworzenie bariery transportowej;
  • Kompozycja przestrzenna – elementy systemu transportu, z uwagi na rozległy zasięg ich wpływu, stawia się na równi z przestrzennymi rozwiązaniami architektoniczno-urbanistycznymi (J. Głuch 2010, s.3).


Cechy systemu transportowego

  1. Złożoność - system transportowy składa się z wielu elementów oraz reakcji i interakcji pomiędzy tymi elementami, jak również nimi a otoczeniem.
  2. Probabilizm - nieprzewidywalność zjawisk, stanów, relacji i sprzężeń pomiędzy procesami transportowymi.
  3. Ograniczona zdolność do samoregulacji - system transportowy jako technoekosystem antropogeniczny - stworzony przez człowieka (nie ma umiejętności samoregulacji, działa zawodnie oraz nie posiada zdolności do samolikwidacji zaistniałych odchyleń)
  4. Dynamiczność - podlega zmianie w czasie i przestrzeni, adoptuje się do nowych uwarunkowań. Wynika z ingerencji człowieka w jego strukturę i funkcjonowanie (J. Głuch 2010, s.4).


Bibliografia

Autor: Martyna Pirga