Produkt regionalny

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 05:24, 21 maj 2020 autorstwa 127.0.0.1 (dyskusja) (LinkTitles.)
Produkt regionalny
Polecane artykuły


Produkt regionalny określany jest jako produkt mający „znane pochodzenie”, a jego jakość charakteryzuje się znacząco wyższym poziomem porównując do przeciętnych wyrobów. Cały proces przygotowywania, wytwarzania i przetwarzania oraz prezentacji odbywa się tam, skąd pochodzi dany produkt, w określonym regionie (R. Lubas 2018, s. 4).

Regulacje prawne oraz proces rejestracji wniosków

Od momentu wejścia Polski do Unii Europejskiej, nadanie danemu produktowi czy daniu status/przymiotnik „regionalny” zależy od decyzji Rady do Spraw Tradycyjnych i Regionalnych Nazw Produktów Rolnych i Środków Spożywczych oraz Komisji Europejskiej, a reguluje to ustawa z dnia 17 grudnia 2004 r (Ustawa o rejestracji... 2004). W Polsce, aby producent mógł uzyskać dla swojego produktu taki status, musi przednio złożyć odpowiednio sporządzony wniosek do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Następnie wniosek ten jest skrupulatnie sprawdzany pod względem merytorycznym i formalnym, gdzie w międzyczasie zostaje opublikowana skrócona specyfikacja w dzienniku urzędowym ministra, a także na stronach internetowych. Dopiero po spełnienie wszystkich wymagań, wniosek zostaje przesłany do Komisji Europejskiej, która ma prawo do cofnięcia wniosku do kraju z prośba o dopracowanie. Gdy wniosek zostanie oceniony, Komisja Europejska publikuje go w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, gdzie inne państwa mogą zgłosić ewentualne zastrzeżenia . Gdy cały proces zostanie zatwierdzony, nazwa produktu trafia do rejestru Chronionych Nazw Pochodzenia i Chronionych Oznaczeń Geograficznych lub Świadectw Specyficznego Charakteru (Dział Gospodarstwa Wiejskiego i Agroturystyki 2013, s.8).

Cele Listy Produktów Tradycyjnych oraz przykłady produktów w Polsce

Lista Produktów Tradycyjnych umożliwia:

  • Wytwórcom ubieganie się do udzielenie dodatkowych odstępstw od aktualnie obowiązujących regulacji prawnych dotyczących wymogów produkcyjnych, np. sanitarnych, weterynaryjnych itp.
  • Pogłębianie wiedzy potencjalnych nabywców na temat regionalnej i tradycyjnej żywności, a także dziedzictwa kulturowego
  • Rozpowszechnianie informacji jak wytwarzane są produkty tradycyjne (Dział Gospodarstwa Wiejskiego i Agroturystyki 2013, s. 10).

Przykładami takich produktów w Polsce są:

  • Oscypki
  • Bryndza podhalańska
  • Andruty kaliskie
  • Rogal świętomarciński
  • Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich
  • Kiełbasa myśliwska
  • Karp zatorski
  • Olej rydzowy
  • Wiśnia nadwiślanka
  • Ser smażony z Nowego Tomyśla
  • Staropolski miód pitny „Półtorak”

Oraz wiele wiele innych. Ich przykłady można zobaczyć na stronie rządowej Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi (Strona internetowa Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi 2018).

Znaczenie produktów regionalnych w lokalnych społecznościach

W większości krajów europejskich istnieją systemy wsparcia dla funkcjonowania, w tym identyfikacji, zarządzaniu produkcją, promocją danego produktu regionalnego. Co prawda, w Unii Europejskiej różnorodność kulturowa jest ceniona od dawna, aczkolwiek dopiero w 1992 roku nadano jej urzędową moc na postawie dziedzictwa kulinarnego. W dzisiejszych czasach często dochodzi do takich sytuacji, gdzie małe gospodarstwa rolne, które do tej pory zajmowały się jedynie produkcją regionalnych produktów, otwierają gospodarstwa agroturystyczne. W taki sposób obszary wiejskie stają się bardziej atrakcyjne dla osób przyjezdnych, którzy uciekają od codziennego zgiełku w mieście, do zacisznych miejsc na wsi, a także dla przedsiębiorców z nieco mniejszymi zasobami, którzy w ten sposób chcą ulokować swój kapitał i uruchomić podobne miejsca (A, Sieczko 2008, s. 398). W Polsce rynek ten jest dopiero w fazie tworzenia, więc może przyczynić do utworzenia i rozwoju większej ilości mikroprzedsiębiorstw. Dlatego warto zaznaczyć jak ważna w tym przypadku jest promocja danych produktów, nie tylko w skali lokalnej, ale każde regionalnej czy nawet międzynarodowej. To dzięki niej możemy dotrzeć do szerszego grona odbiorów i zakręcić to ramię gospodarki (M. Grębowiec 2010, s. 28).

Bibliografia

Autor: Klaudia Wach