Mezzanine capital

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 09:45, 19 maj 2020 autorstwa Sw (dyskusja | edycje) (Infobox update)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Mezzanine capital
Polecane artykuły


Finansowanie typu mezzanine to zbiorcze określenie dla hybrydowych form finansowania. Stanowi pomost między dwoma głównymi rodzajami finansowania: kapitałem obcym i własnym – stąd cechy zarówno długu, jak i kapitału własnego. Dzięki swojej konstrukcji jest w stanie sprostać niedoborom finansowym, które nie mogą zostać uzupełnione przez tradycyjne formy finansowania. Istnieją różne rodzaje finansowania typu mezzanine, przy czym każdy z nich ma własną unikalną charakterystykę.

Najczęściej spotykane formy finansowania typu mezzanine to pożyczka podporządkowana (subordinated loan), kredyt partycypacyjny (participation loan), "cicha” partycypacja ("silent” participation), partycypacja w zyskach i obligacje zamienne na akcje. Możliwości konstruowania takich form finansowania są niemal nieograniczone. (B. Mikołajczyk, 2012)

Na finansowanie hybrydowe typu mezzanine, składa się zazwyczaj finansowanie dłużne rozszerzone o tzw. equity kicker. Podstawową przesłanką inwestycyjną jest tu zdolność podmiotu do zwrotu pożyczonych kwot oraz potencjał wzrostu w okresie najbliższych lat zarówno poprzez organiczne rozbudowywanie mocy wytwórczych jak i poprzez konsolidację rynku. Silne equity story oraz przewagi konkurencyjne jakimi dysponuje dany podmiot w połączeniu z występowaniem zabezpieczenią dla udzielanej pożyczki są tu podstawowymi czynnikami decydującymi o możliwości pozyskania finansowania.

Według Anny Stos, mezzanine stanowi sposób finansowania przedsięwzięć innowacyjnych, o wysokim stopniu ryzyka i dużej stopie zwrotu, posiadający następujące właściwości:

  • hybrydowa forma udziału w finansowaniu,
  • charakter długu podporządkowanego,
  • elastyczność dezinwestycji,
  • możliwość przesunięcia w czasie terminu spłaty środków uzyskanych od

inwestora. (A. Stos, 2009)

Geneza

Termin "mezzanine” pierwotnie wywodzi się z architektury i oznacza półpiętro znajdujące się pomiędzy dwoma kondygnacjami budynku. Jego uzasadnieniem ekonomicznym jest tzw. finansowanie pośrednie. Ta forma finansowania powstała w latach 70. XX w. na fali fuzji i przejęć w USA.

W Europie mezzanine pojawił się pod koniec lat 80. ubiegłego wieku i stał się domeną wyspecjalizowanych funduszy. Mezzanine cieszy się znaczną popularnością w krajach o rozwiniętych gospodarkach rynkowych. W Polsce jest on natomiast mało znany. (A. Stos)

Podmioty

Podmiotami udzielającymi finansowania typu mezzanine są wyspecjalizowane fundusze Mezzanine Capital lub fundusze Venture czy też Private Equity. Ponieważ wewnętrzny koszt kapitału funduszy udzielających tego typu finansowania znacząco przewyższa stopę wolną od ryzyka, to też koszt tego typu finansowania przewyższa znacząco poziomu rentowności obligacji skarbowych i najczęściej wacha się w granicach 10-20%. Wartości te mogą być ponadto znacząco zmienione w przypadku występowania znaczącego equity kickera np. w formie opcji na akcje.

Proces

Proces uzyskania finansowania typu mezzanine jest procesem negocjacji pomiędzy potencjalnymi inwestorami, a podmiotem starającym się uzyskać finansowanie (np. MŚP). Negocjacje te mają na celu określenie struktury, poziomu oraz warunków finansowania, a także kosztu tego finansowania interpretowanego jako koszty finansowe oraz koszty wynikające z ewentualnego equity kickera składającego się na strukturę finansowania hybrydowego.

Na główne etapy procesu pozyskania finansowania typu mezzanine składają się:

  1. Opracowanie koncepcji i dokumentacji
  2. Opracowanie całościowej koncepcji rozwoju przedsięwzięcia
  3. Opracowanie listy potencjalnych zabezpieczeń oraz dokumentów informacyjnych
  4. Opracowanie długiej listy potencjalnych inwestorów
  5. Podpisanie NDA oraz wysłanie wstępnych dokumentów informacyjnych
  6. Uzyskanie informacji zwrotnej
  7. Opracowanie krótkiej listy potencjalnych inwestorów
  8. Przekazanie szerokiej dokumentacji informacyjnej
  9. Wpuszczenie podmiotów na due diligence
  10. Określenie stopnia zainteresowania potencjalnych inwestorów i negocjacje
  11. Uzyskanie informacji zwrotnej od potencjalnych inwestorów
  12. Wybór preferowanych inwestorów do negocjacji
  13. Rozpoczęcie negocjacji głównych parametrów merytorycznych
  14. Wybór podmiotu do pełnych negocjacji i finalizacja transakcji
  15. Wybór preferowanego podmiotu
  16. Negocjacje doprecyzowujące i kwestii technicznych
  17. Podpisanie umowy inwestycyjnej

Bibliografia

Autor: Jakub Kocjan, Jakub Kaczorowski