Kontynentalny model nadzoru korporacyjnego: Różnice pomiędzy wersjami
m (Infobox update) |
(LinkTitles.) |
||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
'''Kontynentalny model nadzoru korporacyjnego''' (wewnętrzny, kontynentalno-japoński) - system [[nadzór korporacyjny|nadzoru]] i kontroli nad korporacją funkcjonujący w kontynentalnej Europie oraz w Japonii. | '''Kontynentalny [[model]] nadzoru korporacyjnego''' (wewnętrzny, kontynentalno-japoński) - [[system]] [[nadzór korporacyjny|nadzoru]] i kontroli nad korporacją funkcjonujący w kontynentalnej Europie oraz w Japonii. | ||
==Główne założenia== | ==Główne założenia== | ||
Głównym założeniem tego systemu jest oparcie się na [[bank]]ach, jako instytucjach, gdzie pozyskuje się [[kapitał]] na rozwój i [[inwestycje]]. Ze względu na płytkie i nieduże [[rynek finansowy|rynki finansowe]], znaczenie finansowania poprzez [[emisja akcji|emisję akcji]] i [[emisja obligacji|obligacji]] jest niewielkie. | Głównym założeniem tego systemu jest oparcie się na [[bank]]ach, jako instytucjach, gdzie pozyskuje się [[kapitał]] na [[rozwój]] i [[inwestycje]]. Ze względu na płytkie i nieduże [[rynek finansowy|rynki finansowe]], znaczenie finansowania poprzez [[emisja akcji|emisję akcji]] i [[emisja obligacji|obligacji]] jest niewielkie. | ||
System ten charakteryzuje się elastycznymi kontaktami pomiędzy [[inwestor]]ami a menedżerami. Jest to konsekwencją częstego zjawiska posiadania przez banki i inne [[instytucja finansowa|instytucje finansowe]] dużych (nierzadko kontrolnych) pakietów [[akcje|akcji]] spółek. Właściciele instytucjonalni i indywidualni, poprzez wybór członków [[rada nadzorcza|rad nadzorczych]], aktywnie uczestniczą w sprawowaniu kontroli nad działaniami menedżerów. Cechą charakterystyczną dla niektórych krajów tego systemu (np. dla Niemiec) jest znacząca rola związków pracowniczych, których przedstawiciele zasiadają w radach nadzorczych i decydują o sprawach ważnych dla [[przedsiębiorstwo|przedsiębiorstwa]] oraz dla nich samych. | System ten charakteryzuje się elastycznymi kontaktami pomiędzy [[inwestor]]ami a menedżerami. Jest to konsekwencją częstego zjawiska posiadania przez banki i inne [[instytucja finansowa|instytucje finansowe]] dużych (nierzadko kontrolnych) pakietów [[akcje|akcji]] spółek. Właściciele instytucjonalni i indywidualni, poprzez wybór członków [[rada nadzorcza|rad nadzorczych]], aktywnie uczestniczą w sprawowaniu kontroli nad działaniami menedżerów. Cechą charakterystyczną dla niektórych krajów tego systemu (np. dla Niemiec) jest znacząca rola związków pracowniczych, których przedstawiciele zasiadają w radach nadzorczych i decydują o sprawach ważnych dla [[przedsiębiorstwo|przedsiębiorstwa]] oraz dla nich samych. | ||
Kontrola w modelu kontynentalnym sprawowana jest głównie wewnątrz spółki przez rady nadzorcze i działające wewnątrz nich komitety (audytu, wynagrodzeń, itd.). Mechanizmy zewnętrzne, takie jak na przykład [[rynek kapitałowy]], są nieefektywne i ich rola jest niewielka. | [[Kontrola]] w modelu kontynentalnym sprawowana jest głównie wewnątrz spółki przez rady nadzorcze i działające wewnątrz nich komitety (audytu, wynagrodzeń, itd.). Mechanizmy zewnętrzne, takie jak na przykład [[rynek kapitałowy]], są nieefektywne i ich rola jest niewielka. | ||
Model kontynentalny kładzie nacisk na rozwój przedsiębiorstwa i jego długotrwałe efekty. Celem działania spółki jest tu przede wszystkim dobro spółki, dopiero później brane są pod uwagę interesy akcjonariuszy i innych zainteresowanych grup. | Model kontynentalny kładzie nacisk na [[rozwój przedsiębiorstwa]] i jego długotrwałe efekty. Celem działania spółki jest tu przede wszystkim [[dobro]] spółki, dopiero później brane są pod uwagę interesy akcjonariuszy i innych zainteresowanych grup. | ||
<google>ban728t</google> | <google>ban728t</google> | ||
==Najważniejsze cechy systemu kontynentalnego== | ==Najważniejsze cechy systemu kontynentalnego== | ||
* Skoncentrowana własność akcji, | * Skoncentrowana [[własność]] akcji, | ||
* Znaczne zaangażowanie banków w operacje spółki, | * Znaczne zaangażowanie banków w operacje spółki, | ||
* Słaby rynek kontroli korporacji, | * Słaby [[rynek]] kontroli korporacji, | ||
* Płytkie, niedostatecznie płynne rynki finansowe, | * Płytkie, niedostatecznie płynne rynki finansowe, | ||
* Orientacja na stabilność i rozwój firmy, | * Orientacja na stabilność i rozwój firmy, | ||
* Niska przejrzystość rynku kapitałowego, | * Niska przejrzystość rynku kapitałowego, | ||
* Częste pomijanie interesów akcjonariuszy mniejszościowych, | * Częste pomijanie interesów akcjonariuszy mniejszościowych, | ||
* Rada nadzorcza jako wewnętrzny i efektywny mechanizm nadzoru, | * [[Rada nadzorcza]] jako wewnętrzny i efektywny mechanizm nadzoru, | ||
* Szeroko postrzegany cel przedsiębiorstwa: rozwój, długookresowość, | * Szeroko postrzegany cel przedsiębiorstwa: rozwój, długookresowość, | ||
* Duża rola banków w finansowaniu inwestycji, | * Duża rola banków w finansowaniu inwestycji, | ||
* Miernikiem sukcesu przedsiębiorstwa jest satysfakcja zaangażowanych grup interesów. | * Miernikiem sukcesu przedsiębiorstwa jest [[satysfakcja]] zaangażowanych grup interesów. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
* M. Jerzemowska, Nadzór korporacyjny, wyd. PWE, Warszawa 2002, s. 65-86 | * M. Jerzemowska, [[Nadzór]] korporacyjny, wyd. PWE, Warszawa 2002, s. 65-86 | ||
* I. Koładkiewicz, Nadzór korporacyjny. Perspektywa międzynarodowa, wyd. Poltex, Warszawa 1999, s. 31-35 | * I. Koładkiewicz, Nadzór korporacyjny. Perspektywa międzynarodowa, wyd. Poltex, Warszawa 1999, s. 31-35 | ||
Wersja z 03:24, 20 maj 2020
| Kontynentalny model nadzoru korporacyjnego |
|---|
| Polecane artykuły |
Kontynentalny model nadzoru korporacyjnego (wewnętrzny, kontynentalno-japoński) - system nadzoru i kontroli nad korporacją funkcjonujący w kontynentalnej Europie oraz w Japonii.
Główne założenia
Głównym założeniem tego systemu jest oparcie się na bankach, jako instytucjach, gdzie pozyskuje się kapitał na rozwój i inwestycje. Ze względu na płytkie i nieduże rynki finansowe, znaczenie finansowania poprzez emisję akcji i obligacji jest niewielkie.
System ten charakteryzuje się elastycznymi kontaktami pomiędzy inwestorami a menedżerami. Jest to konsekwencją częstego zjawiska posiadania przez banki i inne instytucje finansowe dużych (nierzadko kontrolnych) pakietów akcji spółek. Właściciele instytucjonalni i indywidualni, poprzez wybór członków rad nadzorczych, aktywnie uczestniczą w sprawowaniu kontroli nad działaniami menedżerów. Cechą charakterystyczną dla niektórych krajów tego systemu (np. dla Niemiec) jest znacząca rola związków pracowniczych, których przedstawiciele zasiadają w radach nadzorczych i decydują o sprawach ważnych dla przedsiębiorstwa oraz dla nich samych.
Kontrola w modelu kontynentalnym sprawowana jest głównie wewnątrz spółki przez rady nadzorcze i działające wewnątrz nich komitety (audytu, wynagrodzeń, itd.). Mechanizmy zewnętrzne, takie jak na przykład rynek kapitałowy, są nieefektywne i ich rola jest niewielka.
Model kontynentalny kładzie nacisk na rozwój przedsiębiorstwa i jego długotrwałe efekty. Celem działania spółki jest tu przede wszystkim dobro spółki, dopiero później brane są pod uwagę interesy akcjonariuszy i innych zainteresowanych grup.
Najważniejsze cechy systemu kontynentalnego
- Skoncentrowana własność akcji,
- Znaczne zaangażowanie banków w operacje spółki,
- Słaby rynek kontroli korporacji,
- Płytkie, niedostatecznie płynne rynki finansowe,
- Orientacja na stabilność i rozwój firmy,
- Niska przejrzystość rynku kapitałowego,
- Częste pomijanie interesów akcjonariuszy mniejszościowych,
- Rada nadzorcza jako wewnętrzny i efektywny mechanizm nadzoru,
- Szeroko postrzegany cel przedsiębiorstwa: rozwój, długookresowość,
- Duża rola banków w finansowaniu inwestycji,
- Miernikiem sukcesu przedsiębiorstwa jest satysfakcja zaangażowanych grup interesów.
Bibliografia
- M. Jerzemowska, Nadzór korporacyjny, wyd. PWE, Warszawa 2002, s. 65-86
- I. Koładkiewicz, Nadzór korporacyjny. Perspektywa międzynarodowa, wyd. Poltex, Warszawa 1999, s. 31-35
Autor: Agnieszka Bąk
