Europejska Karta Samorządu Regionalnego: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==Europejska Karta Samorządu Regionalnego== | ==Europejska Karta Samorządu Regionalnego== | ||
Karta przyznaje regionom uprawnienia do prowadzenia współpracy transgranicznej podobne do zawartych w Europejskiej Karcie Samorządu Terytorialnego uprawnień dla społeczności lokalnych. Według zapisów Karty region to podmiot samorządowy prowadzący własną politykę i współpracę międzynarodową. Regiony powinny posiadać uprawnienia do tworzenia własnego ustawodawstwa w ramach określonych ustawami poszczególnych krajów członkowskich<ref>Europejska Karta Samorządu Regionalnego, [w:] Rocznik „Małopolska”, tom VI, 2003, s. 191</ref>. | Karta przyznaje regionom uprawnienia do prowadzenia współpracy transgranicznej podobne do zawartych w Europejskiej Karcie Samorządu Terytorialnego uprawnień dla społeczności lokalnych. Według zapisów Karty region to podmiot samorządowy prowadzący własną politykę i współpracę międzynarodową. Regiony powinny posiadać uprawnienia do tworzenia własnego ustawodawstwa w ramach określonych ustawami poszczególnych krajów członkowskich<ref>Europejska Karta Samorządu Regionalnego, [w:] Rocznik „Małopolska”, tom VI, 2003, s. 191</ref>. | ||
| Linia 21: | Linia 4: | ||
Wybrane artykuły Europejskiej Karty Samorządu Regionalnego: | Wybrane artykuły Europejskiej Karty Samorządu Regionalnego: | ||
| − | + | "Artykuł 2 Podstawa samorządu regionalnego | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | # Zasada samorządności regionalnej powinna być uznana w konstytucji w możliwie najszerszym zakresie. | |
| + | # Zakres samorządności regionalnej powinien być określony tylko przez konstytucję, statuty regionów lub przepisy prawa wewnętrznego lub międzynarodowego. | ||
| + | # Przepisy ustawowe, określające zakres samorządu regionalnego, powinny w miarę możliwości zapewniać regionom ochronę ich samorządności, wynikającą z procedur lub warunków ich wprowadzania. | ||
Artykuł 3 Zasada | Artykuł 3 Zasada | ||
| − | + | # Samorząd regionalny oznacza prawo i zdolność największych terytorialnych jednostek władzy w obrębie każdego państwa, mających wybieralne organy, administracyjnie umieszczonych między rządem centralnym i samorządem lokalnym, i posiadających prerogatywy, albo wynikające z samoorganizacji albo typu zwykle przypisywanego rządowi centralnemu, do zarządzania na własną odpowiedzialność i w interesie mieszkańców zasadniczą częścią spraw publicznych, zgodnie z zasadą subsydiarności. | |
| + | # Zgodnie z zaleceniami niniejszej Karty, zakres działania samorządu regionalnego powinien być określany przez ustawodawstwo wewnętrzne każdego państwa według warunków ustalonych w artykule 2, par. 2"<ref>Ibidem, s.192-193</ref> | ||
| − | |||
==Cele i zasady polityki regionalnej== | ==Cele i zasady polityki regionalnej== | ||
Polityka regionalna skupia się wokół trzech szczegółowych celów: ekonomicznych, społecznych i ekologicznych. Pierwszorzędnym zadaniem polityki regionalnej jest optymalne wykorzystanie zlokalizowanych na danym obszarze zasobów i koordynacja wszystkich zjawisk i procesów mających charakter gospodarczy. Działania podejmowane w ramach polityki regionalnej mają na celu tworzenie warunków życia i pracy zapewniających mieszkańcom całego kraju równe szanse egzystencji w dobrobycie. Sprawne działanie oraz konsekwentne działania władz Unii Europejskiej a zwłaszcza Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Europy zapobiegają sytuacjom konfliktowym spowodowanych stopniem bezrobocia, polaryzacji warunków życia i patologii społecznej. Wielką rolę przywiązuje się sytuacji środowiska naturalnego poprzez zachowanie zasobów przyrody, tworzenia norm i ram które człowiek powinien przestrzegać podczas kontaktu z przyrodą.Podsumowując, polityka regionalna to suma działań władz lokalnych, regionalnych i krajowych mających stymulować rozwój społeczny i gospodarczy poszczególnych regionów. Polityka regionalna jest nieodłączną częścią polityki gospodarczej kraju członkowskiego jak i całej Unii Europejskiej, która wpływa na rozwój regionów, ich pozycję na szczeblu lokalnym i międzynarodowym<ref>Irena Fierla, Geografia ekonomiczna Unii Europejskiej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne Warszawa 2007, s. 326</ref>. | Polityka regionalna skupia się wokół trzech szczegółowych celów: ekonomicznych, społecznych i ekologicznych. Pierwszorzędnym zadaniem polityki regionalnej jest optymalne wykorzystanie zlokalizowanych na danym obszarze zasobów i koordynacja wszystkich zjawisk i procesów mających charakter gospodarczy. Działania podejmowane w ramach polityki regionalnej mają na celu tworzenie warunków życia i pracy zapewniających mieszkańcom całego kraju równe szanse egzystencji w dobrobycie. Sprawne działanie oraz konsekwentne działania władz Unii Europejskiej a zwłaszcza Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Europy zapobiegają sytuacjom konfliktowym spowodowanych stopniem bezrobocia, polaryzacji warunków życia i patologii społecznej. Wielką rolę przywiązuje się sytuacji środowiska naturalnego poprzez zachowanie zasobów przyrody, tworzenia norm i ram które człowiek powinien przestrzegać podczas kontaktu z przyrodą.Podsumowując, polityka regionalna to suma działań władz lokalnych, regionalnych i krajowych mających stymulować rozwój społeczny i gospodarczy poszczególnych regionów. Polityka regionalna jest nieodłączną częścią polityki gospodarczej kraju członkowskiego jak i całej Unii Europejskiej, która wpływa na rozwój regionów, ich pozycję na szczeblu lokalnym i międzynarodowym<ref>Irena Fierla, Geografia ekonomiczna Unii Europejskiej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne Warszawa 2007, s. 326</ref>. | ||
| + | |||
| + | ==Historia== | ||
| + | Powstanie władz lokalnych i regionalnych jest wynikiem 40-letniej ewolucji, początki której sięgają lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. W 1952 roku powstała Komisja do spraw Gmin i Regionów (od 1968 r. przemianowana na Komisję Zagospodarowania Przestrzennego i Samorządu Terytorialnego). Z inicjatywy komisji w 1957 r. powołano pierwsze i jedyne w Europie zgromadzenie przedstawicielskie samorządów terytorialnych wzorowane na Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy, w skład którego wchodziła identyczna ilość członków (początkowo do RE należało 10 państw założycielskich, obecnie liczy w swoich szeregach 47 państw) z siedzibą w Strasburgu. Pod koniec lat pięćdziesiątych Komisja ds. Gmin i Regionów zmieniła nazwę na Europejską Konferencję Władz Lokalnych, od 1961 roku pełni rolę organu pomocniczego Rady Europy. W 1972 roku Konferencja otworzyła się bardziej pod wpływem przyspieszonej regionalizacji w Europie modyfikując swoją nazwę na Konferencję Władz Lokalnych i Regionalnych Europy aby w 1983 zmienić swoją nazwę po raz trzeci na Stałą Konferencję Władz Lokalnych i Regionalnych Europy ( Conference Permanente des Pouvoirs Locaux et Regionaux de l’Europe)<ref>Irena Pletrzyk, Polityka regionalna Unii Europejskiej i regiony w państwach członkowskich, Wydawnictwo naukowe PWN SA Warszawa 2000, s. 273</ref>. | ||
| + | Od 1972 Konferencja Władz Lokalnych i Regionalnych (KWLiR) zaczęła organizować spotkania, na których omawiano problematykę związaną z regionami europejskimi (transgraniczną, alpejską, pirenejską, górską, wyspiarską, śródziemnomorską, bałtycką). Dzięki wieloletniej pracy KWLiR oraz wsparciu Zgromadzenia Parlamentarnego RE w 1985 roku przyjęto Europejską Kartę Samorządności Terytorialnej, która jest międzynarodową konwencją określającą miejsce i rolę samorządu terytorialnego w krajach, które ją ratyfikowały. | ||
| + | |||
| + | ==Nowa sytuacja polityczna== | ||
| + | Rozpad komunizmu, nowa mapa Europy, nowe potrzeby wymagały nowych sformułowanych celów. W październiku 1993 roku Rada Europy po raz pierwszy zwołała konferencję w skład której weszli szefowie państw i rządów krajów członkowskich w Wiedniu. Na konferencji podjęto decyzje o przekształceniu „grupy ekspertów do spraw samorządności” na prawdziwego reprezentanta samorządów europejskich. 14 stycznia 1994 roku decyzją Komitetu Ministrów RE utworzono Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (Congres Permanente des Pouvoirs Locaux et Regionaux de l’Europe – CPLRE), który od 1994 roku zastąpił Stałą Konferencję Władz Lokalnych i Regionalnych Europy. W skład Kongresu wchodzą dwie izby, Izba Władz Lokalnych oraz Izba Regionów, członkowie których wywodzą się z grona radnych lub urzędników bezpośrednio przed nimi odpowiedzialnych. Kongres jest trzecią siłą obok Komitetu Ministrów i Zgromadzenia Parlamentarnego - organem rady Europy. Uzyskał prawo do bezpośredniego przedstawiania własnych projektów Komitetowi Ministrów (organ decyzyjny)<ref>Ibidem, s. 274</ref>. | ||
| + | Tak jak i Stała Konferencja, Kongres pełni funkcję konsultacyjne lecz posiada wyższy stopnień reprezentatywności na szczeblu lokalnym i regionalnym. Aktualnie Kongres liczy 281 członków reprezentowanych ponad 150 tyś. społeczności terytorialnych Europy i posiada klauzulę kompetencyjną<ref>Ibidem, s. 275</ref>. Ze względu na ograniczony zakres możliwości prawnych i normatywnych Rady Europy (która za zadanie ma opracowywanie konwencji międzynarodowych wymagających ratyfikowania przez kraje członkowskie) CPLRE posiada większy i wyraźniejszy wpływ na sytuację samorządów europejskich. W Unii Europejskiej obowiązuje zasada, że organizacja terytorialna w państwach stanowiących ją jest sprawą ich własnego ustawodawstwa, w którą prawo europejskie nie ingeruje. | ||
| + | ==Pierwszorzędne cele działalności Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (CPLRE)== | ||
| + | |||
| + | * udział społeczności lokalnych i regionalnych w realizacji idei zjednoczonej Europy; | ||
| + | * tworzenie propozycji Komitetowi Ministrów promujących samorządność lokalną i regionalną; | ||
| + | * promowanie społecznościom lokalnym i regionalnym współpracy zagranicznej; | ||
| + | * komplementarność działań poprzez ścisłą współpracę z Komitetem Regionów Unii Europejskiej. | ||
| + | |||
| + | W wyniku prac Kongresu zostały przyjęte przez obie izby dwa dokumenty, pierwszy: O europejską kartę samorządności regionalnej oraz Zagospodarowanie przestrzenne w nowej Europie. | ||
| + | Pierwszy dokument doprowadził do przygotowania Europejskiej Karty Samorządu Regionalnego, przyjęty w czerwcu 1997 roku<ref>Ibidem, s. 276</ref>. | ||
| + | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
*Irena Pletrzyk, Polityka regionalna Unii Europejskiej i regiony w państwach członkowskich, Wydawnictwo naukowe PWN SA Warszawa 2000 | *Irena Pletrzyk, Polityka regionalna Unii Europejskiej i regiony w państwach członkowskich, Wydawnictwo naukowe PWN SA Warszawa 2000 | ||
*Europejska Karta Samorządu Regionalnego, [w:] Rocznik „Małopolska”, tom VI, 2003 | *Europejska Karta Samorządu Regionalnego, [w:] Rocznik „Małopolska”, tom VI, 2003 | ||
*Irena Fierla, Geografia ekonomiczna Unii Europejskiej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne Warszawa 2007 | *Irena Fierla, Geografia ekonomiczna Unii Europejskiej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne Warszawa 2007 | ||
| + | |||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
<references/> | <references/> | ||
| + | |||
{{a| Markian Jaremko}} | {{a| Markian Jaremko}} | ||
[[Kategoria:Administracja publiczna]] | [[Kategoria:Administracja publiczna]] | ||
[[Kategoria:Unia Europejska]] | [[Kategoria:Unia Europejska]] | ||
Wersja z 11:21, 8 kwi 2014
Europejska Karta Samorządu Regionalnego
Karta przyznaje regionom uprawnienia do prowadzenia współpracy transgranicznej podobne do zawartych w Europejskiej Karcie Samorządu Terytorialnego uprawnień dla społeczności lokalnych. Według zapisów Karty region to podmiot samorządowy prowadzący własną politykę i współpracę międzynarodową. Regiony powinny posiadać uprawnienia do tworzenia własnego ustawodawstwa w ramach określonych ustawami poszczególnych krajów członkowskich[1].
Wybrane artykuły Europejskiej Karty Samorządu Regionalnego:
"Artykuł 2 Podstawa samorządu regionalnego
- Zasada samorządności regionalnej powinna być uznana w konstytucji w możliwie najszerszym zakresie.
- Zakres samorządności regionalnej powinien być określony tylko przez konstytucję, statuty regionów lub przepisy prawa wewnętrznego lub międzynarodowego.
- Przepisy ustawowe, określające zakres samorządu regionalnego, powinny w miarę możliwości zapewniać regionom ochronę ich samorządności, wynikającą z procedur lub warunków ich wprowadzania.
Artykuł 3 Zasada
- Samorząd regionalny oznacza prawo i zdolność największych terytorialnych jednostek władzy w obrębie każdego państwa, mających wybieralne organy, administracyjnie umieszczonych między rządem centralnym i samorządem lokalnym, i posiadających prerogatywy, albo wynikające z samoorganizacji albo typu zwykle przypisywanego rządowi centralnemu, do zarządzania na własną odpowiedzialność i w interesie mieszkańców zasadniczą częścią spraw publicznych, zgodnie z zasadą subsydiarności.
- Zgodnie z zaleceniami niniejszej Karty, zakres działania samorządu regionalnego powinien być określany przez ustawodawstwo wewnętrzne każdego państwa według warunków ustalonych w artykule 2, par. 2"[2]
Cele i zasady polityki regionalnej
Polityka regionalna skupia się wokół trzech szczegółowych celów: ekonomicznych, społecznych i ekologicznych. Pierwszorzędnym zadaniem polityki regionalnej jest optymalne wykorzystanie zlokalizowanych na danym obszarze zasobów i koordynacja wszystkich zjawisk i procesów mających charakter gospodarczy. Działania podejmowane w ramach polityki regionalnej mają na celu tworzenie warunków życia i pracy zapewniających mieszkańcom całego kraju równe szanse egzystencji w dobrobycie. Sprawne działanie oraz konsekwentne działania władz Unii Europejskiej a zwłaszcza Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Europy zapobiegają sytuacjom konfliktowym spowodowanych stopniem bezrobocia, polaryzacji warunków życia i patologii społecznej. Wielką rolę przywiązuje się sytuacji środowiska naturalnego poprzez zachowanie zasobów przyrody, tworzenia norm i ram które człowiek powinien przestrzegać podczas kontaktu z przyrodą.Podsumowując, polityka regionalna to suma działań władz lokalnych, regionalnych i krajowych mających stymulować rozwój społeczny i gospodarczy poszczególnych regionów. Polityka regionalna jest nieodłączną częścią polityki gospodarczej kraju członkowskiego jak i całej Unii Europejskiej, która wpływa na rozwój regionów, ich pozycję na szczeblu lokalnym i międzynarodowym[3].
Historia
Powstanie władz lokalnych i regionalnych jest wynikiem 40-letniej ewolucji, początki której sięgają lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. W 1952 roku powstała Komisja do spraw Gmin i Regionów (od 1968 r. przemianowana na Komisję Zagospodarowania Przestrzennego i Samorządu Terytorialnego). Z inicjatywy komisji w 1957 r. powołano pierwsze i jedyne w Europie zgromadzenie przedstawicielskie samorządów terytorialnych wzorowane na Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy, w skład którego wchodziła identyczna ilość członków (początkowo do RE należało 10 państw założycielskich, obecnie liczy w swoich szeregach 47 państw) z siedzibą w Strasburgu. Pod koniec lat pięćdziesiątych Komisja ds. Gmin i Regionów zmieniła nazwę na Europejską Konferencję Władz Lokalnych, od 1961 roku pełni rolę organu pomocniczego Rady Europy. W 1972 roku Konferencja otworzyła się bardziej pod wpływem przyspieszonej regionalizacji w Europie modyfikując swoją nazwę na Konferencję Władz Lokalnych i Regionalnych Europy aby w 1983 zmienić swoją nazwę po raz trzeci na Stałą Konferencję Władz Lokalnych i Regionalnych Europy ( Conference Permanente des Pouvoirs Locaux et Regionaux de l’Europe)[4]. Od 1972 Konferencja Władz Lokalnych i Regionalnych (KWLiR) zaczęła organizować spotkania, na których omawiano problematykę związaną z regionami europejskimi (transgraniczną, alpejską, pirenejską, górską, wyspiarską, śródziemnomorską, bałtycką). Dzięki wieloletniej pracy KWLiR oraz wsparciu Zgromadzenia Parlamentarnego RE w 1985 roku przyjęto Europejską Kartę Samorządności Terytorialnej, która jest międzynarodową konwencją określającą miejsce i rolę samorządu terytorialnego w krajach, które ją ratyfikowały.
Nowa sytuacja polityczna
Rozpad komunizmu, nowa mapa Europy, nowe potrzeby wymagały nowych sformułowanych celów. W październiku 1993 roku Rada Europy po raz pierwszy zwołała konferencję w skład której weszli szefowie państw i rządów krajów członkowskich w Wiedniu. Na konferencji podjęto decyzje o przekształceniu „grupy ekspertów do spraw samorządności” na prawdziwego reprezentanta samorządów europejskich. 14 stycznia 1994 roku decyzją Komitetu Ministrów RE utworzono Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (Congres Permanente des Pouvoirs Locaux et Regionaux de l’Europe – CPLRE), który od 1994 roku zastąpił Stałą Konferencję Władz Lokalnych i Regionalnych Europy. W skład Kongresu wchodzą dwie izby, Izba Władz Lokalnych oraz Izba Regionów, członkowie których wywodzą się z grona radnych lub urzędników bezpośrednio przed nimi odpowiedzialnych. Kongres jest trzecią siłą obok Komitetu Ministrów i Zgromadzenia Parlamentarnego - organem rady Europy. Uzyskał prawo do bezpośredniego przedstawiania własnych projektów Komitetowi Ministrów (organ decyzyjny)[5]. Tak jak i Stała Konferencja, Kongres pełni funkcję konsultacyjne lecz posiada wyższy stopnień reprezentatywności na szczeblu lokalnym i regionalnym. Aktualnie Kongres liczy 281 członków reprezentowanych ponad 150 tyś. społeczności terytorialnych Europy i posiada klauzulę kompetencyjną[6]. Ze względu na ograniczony zakres możliwości prawnych i normatywnych Rady Europy (która za zadanie ma opracowywanie konwencji międzynarodowych wymagających ratyfikowania przez kraje członkowskie) CPLRE posiada większy i wyraźniejszy wpływ na sytuację samorządów europejskich. W Unii Europejskiej obowiązuje zasada, że organizacja terytorialna w państwach stanowiących ją jest sprawą ich własnego ustawodawstwa, w którą prawo europejskie nie ingeruje.
Pierwszorzędne cele działalności Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (CPLRE)
- udział społeczności lokalnych i regionalnych w realizacji idei zjednoczonej Europy;
- tworzenie propozycji Komitetowi Ministrów promujących samorządność lokalną i regionalną;
- promowanie społecznościom lokalnym i regionalnym współpracy zagranicznej;
- komplementarność działań poprzez ścisłą współpracę z Komitetem Regionów Unii Europejskiej.
W wyniku prac Kongresu zostały przyjęte przez obie izby dwa dokumenty, pierwszy: O europejską kartę samorządności regionalnej oraz Zagospodarowanie przestrzenne w nowej Europie. Pierwszy dokument doprowadził do przygotowania Europejskiej Karty Samorządu Regionalnego, przyjęty w czerwcu 1997 roku[7].
Bibliografia
- Irena Pletrzyk, Polityka regionalna Unii Europejskiej i regiony w państwach członkowskich, Wydawnictwo naukowe PWN SA Warszawa 2000
- Europejska Karta Samorządu Regionalnego, [w:] Rocznik „Małopolska”, tom VI, 2003
- Irena Fierla, Geografia ekonomiczna Unii Europejskiej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne Warszawa 2007
Przypisy
- ↑ Europejska Karta Samorządu Regionalnego, [w:] Rocznik „Małopolska”, tom VI, 2003, s. 191
- ↑ Ibidem, s.192-193
- ↑ Irena Fierla, Geografia ekonomiczna Unii Europejskiej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne Warszawa 2007, s. 326
- ↑ Irena Pletrzyk, Polityka regionalna Unii Europejskiej i regiony w państwach członkowskich, Wydawnictwo naukowe PWN SA Warszawa 2000, s. 273
- ↑ Ibidem, s. 274
- ↑ Ibidem, s. 275
- ↑ Ibidem, s. 276
Autor: Markian Jaremko
