Emile Francois Rimailho

Emile Francois Rimailho
Polecane artykuły
Klasyczna szkoła zarządzania Henry Laurence Gantt Edwin Hauswald Lyndall Fownes Urwick Karol Adamiecki Clarence Bertrand Thompson Zasady zarządzania Tayloryzm Wallace Clark

Emile Francois Rimailho (1864-1954)

Działalność

1894- Rimailho w randze kapitana artylerii zostaje asystentem generała Charlesa Sainte-Claire Ceville'a.

1912- zostaje oddelegowany do pracy w Ośrodku Wyższych Studiów Wojskowych.

1914-1918- dowódca 58 dywizji wojsk artyleryjskich

1918- podejmuje wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Aeronautyki w Paryżu.

1940- wdraża system grup autonomicznych w zakładach Vilefranche- Limas.

Główne obszary działalności naukowej

• podstawy organizacji i zarządzania,
• organizacja pracy,
• system wynagradzania robotników,
• organizacja przedsiębiorstwa.

Dorobek naukowy

• w 1929 roku wykłady z podstaw organizacji i zarządzania zostały zauważone przez ówczesnego prezydenta Czechosłowacji Masaryka, polecił on przetłumaczyć wykłady na język czeski i rozpowszechnić je w zakładach pracy,
• w 1926 roku ukazała się broszura zatytułowana "L'Union entre les colaborateurs de l'industrie par l'organisation du travail" (Zjednoczenie współpracowników przemysłu poprzez organizację pracy),
• w 1928 roku ukazała się broszura zatytułowana "Organisation scientifique du travail" (Naukowa organizacja pracy),
• w 1939 roku w pracy "Organisation a la francaise (Organizacja po francusku) przedstawił francuską metodę organizowania pracy, którą stosowano w Zakładach Uzbrojenia Artyleryjskiego, metoda ta mówi, iż premia wynagradza współpracę w ustalaniu instrukcji do wykonania i staranie by je realizować, Rimailho stworzył zasadę "wydajność przez współpracę",

• stworzył system wynagradzania robotników, według którego premia była proporcjonalna do czasu zaoszczędzonego, a wydajność była stosunkiem między tym, co się uzyskało lub wyprodukowało, a tym co można było uzyskać lub wyprodukować, robotnik otrzymywał tyle procent premii w stosunku do płacy podstawowej, ile zaoszczędził czasu wykonania w stosunku do czasu zadanego, Rimailho zastosował współczynnik adaptacji, podzielił prace na trzy kategorie: łatwe, średnie i trudne, gdy robotnik wykonywał dobrze prace o średnim stopniu trudności mógł przejść do prac trudnych, na początek otrzymywał współczynnik adaptacji, wynoszący 10 lub 20% zniżki czasu zadanego, otrzymywał od mistrza 20 znaczków o nominale 20% i 20 o nominale 10% i naklejał je na wykonane przez siebie detale,
• w pracy "Każdemu jego część" opisał siedem następujących zasad organizacji przedsiębiorstwa:
  • organizować pracę w grupach autonomicznych (należy podzielić personel przedsiębiorstwa na solidarne grupy zarządzania autonomicznego, według sprawowanych funkcji),
  • szkolić ekipę robotniczą (w każdej z grup autonomicznych zorganizować szkolenia dla kandydatów na robotników-ekspertów, które zakończyłyby się wypromowaniem co najmniej dwóch ekspertów w grupie),
  • wprowadzić "cenę rzeczywistą", "stawkę wyznaczoną" (ustalane przez co najmniej trzy osoby które będą reprezentować dyrekcję, właściciela i pracowników, "stawka wyznaczona" ma być ustalana dla każdego rodzaju robocizny),
  • sankcjonować kompetencje, ustalać tempo podstawowe, stawkę godzinową i czas wyznaczony (przy ustalaniu "ceny rzeczywistej" robocizna każdego rodzaju jest funkcją tempa podstawowego, która odpowiada normalnemu czasowi wykonania i wyrażonemu poprzez limity czasu dla operacji, aby otrzymać wartość robocizny należy czas zadany pomnożyć przez stawkę godzinową, dyrektor nie powinien akceptować limitów czasu gdy nie są spełnione dwa warunki: limity czasu są niższe od ustalonych poprzednio, limity czasu są wyższe od ustalonych na podstawie czasu normalnego, który jest określony dla przeciętnego wykonawcy korzystającego z niezbędnych przerw),
  • prowadzić jawną rachunkowość (suma preliminowana globalnie powinna zostać porównana z kosztami faktycznie poniesionymi),
  • ustalić trzy bilanse wstępne (na koniec każdego roku należy sporządzić bilans działalności: produkcyjnej, handlowej, socjalnej),
• w swych pracach popularyzował oryginalny francuski system planowania i kontroli przebiegu procesów przemysłowych, znanych po nazwą CODEL.

Bibliografia

• Martyniak Z., Historia myśli organizatorskiej, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 1996,
• Martyniak Z., Prekursorzy nauki organizacji i zarządzania, PWE Warszawa 19

Autor: Małgorzata Harańczyk