Dwuszczeblowe sterowanie zapasami

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 09:16, 19 maj 2020 autorstwa Sw (dyskusja | edycje) (Infobox update)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Dwuszczeblowe sterowanie zapasami
Polecane artykuły


Zapasy możemy utrzymywać na dwóch "szczeblach magazynowych" szczebel wyższy pełni funkcje magazynu centralnego, natomiast niższy magazynu rejonowego.

Dwuszczeblowe utrzymanie zapasów umożliwia minimalizację łącznych zapasów danego materiału, przy zachowaniu tego samego stopnia ryzyka występowania jednego wyczerpania w jednym z punktów szczebla niższego (tzn. punktu bezpośrednio zaspokajającego potrzeby klienta).

Przykładami struktur, które stosują dwuszczeblowe sterowanie zapasami mogą być:

  • przedsiębiorstwa handlowe, posiadające własną hurtownie i siec sklepów detalicznych,
  • firma usługowa, prowadząca wiele punktów naprawy, zaopatrywanych w niektóre zespoły i części z centralnego magazynu.

W zapasach magazynu centralnego należy utrzymywać towary o dużej i względnie stałej intensywności popytu, a także krótkim okresie trwałości. Muszą one trafiać wprost do punktów, z których dostawy następują bezpośrednio do otoczenia. Przykładem może być pieczywo. Natomiast produkty typu kawa, herbata, alkohol mogą być tylko w pewnych ilościach gromadzone w magazynie centralnym.

W magazynach rejonowych gromadzi się zapasy bezpieczeństwa, które pokrywają popyt większy od popytu prognozowanego. Wielkość takiego zapasu można wyznaczyć z wzoru:

gdzie:

k- współczynnik bezpieczeństwa tj. wielkość wynikająca z dopuszczalnego ryzyka wyczerpania zapasów.
l - przeciętny czas upływający od wystąpienia potrzeby do nadejścia dostawy z magazynu centralnego (w jednostkach czasu, stosowanego do pomiaru popytu)
y - średnia wielkość popytu na dany towar.

Bibliografia

  • Cader.A, Przybyszewski. K red., "Zarządzanie informacją", Wyd. Wyższej szkoły Humanistyczno - Ekonomicznej w Łodzi, Łódź 2004, s.6
  • Martyniak. Z red., "Zarządzanie informacją i komunikacją", Wyd. Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 2000, s. 352-354

Autor: Aneta Bocheńska