Azjatyckie tygrysy
| Azjatyckie tygrysy |
|---|
| Polecane artykuły |
Azjatyckie tygrysy – termin nadany krajom azjatyckim, które w latach 1960-1990 weszły na drogę szybkiego wzrostu ekonomicznego. Pierwotnie mianem tygrysów azjatyckich nazwano cztery państwa wschodnioazjatyckie, takie jak Korea Południowa, Singapur, Hongkong i Tajwan[1]. Te cztery państwa miały najszybszy wzrost PKB i szybszą industrializację niż jakiekolwiek inne państwa w regionie azjatyckim oraz są tygrysami „pierwszej generacji”. Pod koniec lat 80 na podobną ścieżkę rozwoju weszły też Wietnam, Indonezja, Malezja, Filipiny i Tajlandia. Są to „młode azjatyckie tygrysy” które są uznawane za tygrysów drugiej generacji[2].
Gospodarki tych państw były znacznie zniszczone przez wojny, wycofane pod względem technologicznym, zahartowane starymi technologiami przemysłowymi oraz pozbawione źródeł energii i zasobów naturalnych, w okresie trzydziestu lat zmieniły się w czołowych innowacyjnych i konkurencyjnych eksporterów i producentów świata[3].
Czynniki wzrostu
Takiemu znacznemu postępowi służyły różnego rodzaju złożone czynniki. Czynniki te miały charakter[4]:
- Polityczny –aktywna polityka prorozwojowa, budowa technokratycznego aparatu państwowego;
- Gospodarczy – pomóc ze strony krajów rozwiniętych;
- Społeczny – historia tych państw, zdolność do wdrażania logiki państwa społeczności i narzucenie interesów;
- Ówczesna polityka globalna.
Szczegółowa charakterystyka
Singapur poszedł drogą polityki proinwestycyjnej, która polegała na przyciągnięciu do kraju inwertorów zagranicznych. Taka polityka też się charakteryzowała dywersyfikacją industrialną oraz podwyższeniem poziomu technologicznego produkcji. Wiązało się to z podniesieniem jakości pracy i nieustannym rozwojem usług nowoczesnych.
Korea Południowa poszła drogą inwestowania w potężne korporacje państwowe, które promowały naukę i technikę oraz skupiały się na eksporcie. Państwo skupiło się na budowaniu i rozwoju infrastruktury. Szczególną uwagę przydzielono modernizacji procesów i produktów przemysłu krajowego.
Tajwan stworzył warunki dla rozwoju krajowych MŚP, też skupił się na przyciągnięciu zagranicznych inwestorów i rozwoju edukacji na poziomie państwowym.
Hongkong poświęcił znaczną uwagę wyjściu na rynki światowe i budowaniu profilu konkurencyjności państwa.
Każde państwo skoncentrowało się na stworzeniu długoterminowej strategii rozwojowej. Hongkong i Singapur przydzieliły określone terytoria jako platformy eksportowe dla holdingów i korporacji transnarodowych. Korea Południowa postawiła na rozwój innowacji takich jak przemysł mikroelektroniki i elektroniki użytkowej. W Tajwanie szczególnie się skupiono na przemysłu odzieżowym i tekstylnym, ale też na sprzęcie komputerowym wąskiego profilu[5].
Każde państwo z czołowej czwórki też się skupiło na polepszeniu warunków życia społeczeństw. Ułatwieniu dostępności głównie uległy sektory edukacji i służby zdrowia. Zwiększono zakres świadczeń społecznych oraz podjęte odpowiednie kroki do zmniejszenia nierówności społeczeństw[6].
Przypisy
Bibliografia
- Castells M. (2009), Koniec tysiąclecia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
- Dymitrowska Y., (2017), Rola państwa prorozwojowego w kształtowaniu ładu społeczno-gospodarczego krajów rozwijających się, "Zeszyty Naukowe Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Zielonej Górze", nr 7., s.120-133.
- Kim E.M. (red.), (1998), The four Asian tigers: Economic development and the global political economy, Academic Press Inc, San Diego.
- Leszek P., (2010), Perturbacje gospodarcze „azjatyckich tygrysów” w świetle austriackiej teorii cyklu koniunkturalnego, Fundacja Instytut Ludwiga von Misesa, Warszawa.
- Sanjaya L., (1996), Learning from the Asian Tigers: Studies in Technology and Industrial Policy, Springer, New York.
- Wankel C. (red.), (2009), Encyclopedia of Business in Today's World, SAGE Publications, New York.
- Żyła A., (2013), Charakterystyka azjatyckiego modelu rozwoju gospodarczego świetle teorii oraz doświadczeń krajów zaliczanych do pierwszej i drugiej generacji „azjatyckich tygrysów, "Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu", nr 315, s. 460-470
Autor: Viktoriia Prykhidko
